Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Cur, nisi quod turpis oratio est?

Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget.

In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Immo alio genere;

Quid igitur, inquit, eos responsuros putas?

Utilitatis causa amicitia est quaesita. Bork Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Pugnant Stoici cum Peripateticis. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba.

Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere.

Illo enim addito iuste fit recte factum, per se autem hoc ipsum reddere in officio ponitur. Inquit, an parum disserui non verbis Stoicos a Peripateticis, sed universa re et tota sententia dissidere? Pauca mutat vel plura sane; Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos.

Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Sed haec omittamus; Cave putes quicquam esse verius. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Quid censes in Latino fore? De quibus cupio scire quid sentias. Nam ante Aristippus, et ille melius. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit;

Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Laboro autem non sine causa; Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Sint modo partes vitae beatae.

Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Sed ad bona praeterita redeamus. Duo Reges: constructio interrete. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Bonum patria: miserum exilium. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Hunc vos beatum; Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit.

In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Age, inquies, ista parva sunt. Atqui, inquit, si Stoicis concedis ut virtus sola, si adsit vitam efficiat beatam, concedis etiam Peripateticis. Quare ad ea primum, si videtur; At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio.

Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis?