Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Bork Duo Reges: constructio interrete. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Quibusnam praeteritis? Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere?
Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam.
Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Non est igitur voluptas bonum. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Venit ad extremum; Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius.
Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est. Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Sed videbimus. Bork Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Nam de isto magna dissensio est. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur.
Quis istud possit, inquit, negare? Ergo, inquit, tibi Q. A mene tu? Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Hoc non est positum in nostra actione. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere?
Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Bonum integritas corporis: misera debilitas. Memini vero, inquam; Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam;
Maximus dolor, inquit, brevis est. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Deinde dolorem quem maximum? Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit.
Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest.
Odium autem et invidiam facile vitabis. Quare conare, quaeso. Memini vero, inquam; Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur;
Occultum facinus esse potuerit, gaudebit;
Restinguet citius, si ardentem acceperit. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Nunc vero a primo quidem mirabiliter occulta natura est nec perspici nec cognosci potest. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem.
Nos vero, inquit ille; Bork Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Bork
Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret.