Istic sum, inquit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Bork Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Duo Reges: constructio interrete. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego?

Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. A mene tu? Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere.

Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Quare attende, quaeso. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Laboro autem non sine causa; Ut id aliis narrare gestiant? Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?

Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus.

Quid censes in Latino fore? Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Non laboro, inquit, de nomine. Etiam beatissimum? Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Rationis enim perfectio est virtus;

Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Igitur ne dolorem quidem. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest.

Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Quae cum dixisset, finem ille. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam.

Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Sed quae tandem ista ratio est?

Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Conferam avum tuum Drusum cum C. Recte, inquit, intellegis. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam;

Sed residamus, inquit, si placet. Non est igitur summum malum dolor. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Cur, nisi quod turpis oratio est? Nulla erit controversia.

Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Quare ad ea primum, si videtur; Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Si enim ad populum me vocas, eum.