Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Ita multa dicunt, quae vix intellegam. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Duo Reges: constructio interrete. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet;

Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius.

Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum?

De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quis est tam dissimile homini. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Ex eorum enim scriptis et institutis cum omnis doctrina liberalis, omnis historia. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum?

Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio.

Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Primum quid tu dicis breve? Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum.

Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?

Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Nos vero, inquit ille; Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur;

Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Et ille ridens: Age, age, inquit,-satis enim scite me nostri sermonis principium esse voluisti-exponamus adolescenti,. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium.

Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Graece donan, Latine voluptatem vocant.

Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere.

Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Num quid tale Democritus?

Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat? Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt.

Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Quis negat? Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint.