Est, ut dicis, inquit;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Duo Reges: constructio interrete. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Quibus ego vehementer assentior. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta.

Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi;

Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Itaque contra est, ac dicitis; Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Sed ille, ut dixi, vitiose. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Pungunt quasi aculeis interrogatiunculis angustis, quibus etiam qui assentiuntur nihil commutantur animo et idem abeunt, qui venerant. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? De illis, cum volemus. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia.

Si longus, levis; Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales et non necessariae, nec naturales nec necessariae. Collatio igitur ista te nihil iuvat. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Quae sequuntur igitur?

Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus.

Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Sed videbimus. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Si enim ad populum me vocas, eum.

Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Quid me istud rogas? Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Avaritiamne minuis? Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Pollicetur certe. Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M. Eademne, quae restincta siti? Equidem, sed audistine modo de Carneade? Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum.

Itaque ab his ordiamur. Bork Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus.

Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus.

Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris.

Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?

Addebat etiam se in legem Voconiam iuratum contra eam facere non audere, nisi aliter amicis videretur. Prave, nequiter, turpiter cenabat; Quibusnam praeteritis? Nihil enim hoc differt. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Sint modo partes vitae beatae. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Deinde dolorem quem maximum?

Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris.

Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Praeteritis, inquit, gaudeo. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret?

Quod cum dixissent, ille contra. Bonum patria: miserum exilium. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Nemo igitur esse beatus potest. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Nemo igitur esse beatus potest. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane.