Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; At iam decimum annum in spelunca iacet. An hoc usque quaque, aliter in vita? Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Duo Reges: constructio interrete. Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens.

Nos autem non solum beatae vitae istam esse oblectationem videmus, sed etiam levamentum miseriarum. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Cuius etiam illi hortuli propinqui non memoriam solum mihi afferunt, sed ipsum videntur in conspectu meo ponere. An haec ab eo non dicuntur? Sed ad bona praeterita redeamus. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus.

Sed quot homines, tot sententiae;

Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Collatio igitur ista te nihil iuvat. Quod totum contra est. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere?

Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus.

Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Quid, de quo nulla dissensio est? Sin aliud quid voles, postea. Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum.

Eam tum adesse, cum dolor omnis absit;

Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Sed quot homines, tot sententiae; Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;

Tria genera bonorum; Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Introduci enim virtus nullo modo potest, nisi omnia, quae leget quaeque reiciet, unam referentur ad summam. Gerendus est mos, modo recte sentiat. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt.

Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior;

Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Equidem e Cn.

Hoc est non dividere, sed frangere.

Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat?

Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur.

Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Praeteritis, inquit, gaudeo. Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria?

Quae duo sunt, unum facit. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? In omni enim arte vel studio vel quavis scientia vel in ipsa virtute optimum quidque rarissimum est. Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris.