Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Nos autem non solum beatae vitae istam esse oblectationem videmus, sed etiam levamentum miseriarum. Gerendus est mos, modo recte sentiat. Duo Reges: constructio interrete. Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers?

Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus.

Numquam facies. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit?

In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas?

Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;

Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Sed quot homines, tot sententiae; Bestiarum vero nullum iudicium puto. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest.

Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? De hominibus dici non necesse est. Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. Conferam avum tuum Drusum cum C. Quae cum essent dicta, discessimus. Praeclare hoc quidem.

Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret.

Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Illud non continuo, ut aeque incontentae. Nunc vides, quid faciat. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Est autem officium, quod ita factum est, ut eius facti probabilis ratio reddi possit. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Sed nunc, quod agimus;

Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Suo enim quisque studio maxime ducitur. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

Odium autem et invidiam facile vitabis.

Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Sed quae tandem ista ratio est?