Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Sed haec in pueris; Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Duo Reges: constructio interrete. Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Sed hoc sane concedamus. Immo alio genere;

Nisi enim id faceret, cur Plato Aegyptum peragravit, ut a sacerdotibus barbaris numeros et caelestia acciperet? Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Eaedem res maneant alio modo. Totum genus hoc Zeno et qui ab eo sunt aut non potuerunt aut noluerunt, certe reliquerunt.

Graece donan, Latine voluptatem vocant. Prioris generis est docilitas, memoria; Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Hic ambiguo ludimur. At certe gravius. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia?

Ea possunt paria non esse.

Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Gerendus est mos, modo recte sentiat. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit?

Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Quis istud possit, inquit, negare? Peccata paria. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Ne vitationem quidem doloris ipsam per se quisquam in rebus expetendis putavit, nisi etiam evitare posset. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt.

Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Is es profecto tu. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus. Sed ille, ut dixi, vitiose. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia.

Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Quis est tam dissimile homini. Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo.

Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint.

Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Tubulo putas dicere? Nihil illinc huc pervenit. Quid est enim aliud esse versutum? Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur?