Explanetur igitur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Quid ergo?

Negat esse eam, inquit, propter se expetendam.

Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest; Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Quod equidem non reprehendo; Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio.

Dat enim intervalla et relaxat.

Sed nimis multa. Oratio me istius philosophi non offendit; In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est;

At coluit ipse amicitias. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Sed nunc, quod agimus; Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam.

Duo Reges: constructio interrete. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Murenam te accusante defenderem. Hunc vos beatum; Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse.

Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Haeret in salebra. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem.

Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas.

Perge porro; Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Qualem igitur hominem natura inchoavit? Quid est igitur, inquit, quod requiras? Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. An potest cupiditas finiri?

Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Quae duo sunt, unum facit. Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. Sint ista Graecorum; Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni? Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum?

Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur.

Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Nihil enim hoc differt. Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? An hoc usque quaque, aliter in vita? Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo.

Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Id est enim, de quo quaerimus. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene.